Ik heb het niet getroffen als dichter.

Mijn huwelijk is een wandeling in het park,

de kinderen zijn doordeweeks als havermoutpap

en ik heb altijd prettig werk gehad.

Volmaakt gelukkig ben ik. Mijn leven loopt

huppelend en hand in hand met de tijd

en wat ik vergeten wou speelde ik

daadwerkelijk kwijt. 

Maar wat levert dat voor poëzie?

Dan maar sombere pianomuziek?

Het aanzicht van de verpieterde cactus

op mijn bureau, dramatische wolkenvelden

en romans waarvan ik huilen moet?

Doe maar het nieuws

of een nieuw gedicht

versie zeventien.